من اتفاقی نیستم

تنها چیزی که از بچگی همیشه یادم می‌ره، اینه که من صبح به دنیا اومدم یا ظهر؟! ولی چون وقتی خورشید طلوع می‌کنه و چشم‌های من خود به خود باز می‌شه، احتمالا با طلوع چشم گشودن روم مونده. یک چیزی هم هست که هیچ‌وقت یادم نمیره اینه که من حتما باید تو این دنیا کاری مهم انجام بدم؛ شاید براتون سوال بشه چرا؟ چون من در یک سال اول زندگیم سختی زیاد کشیدم و زنده موندم. فقط ۴۵ روزم بود که تو یک تصادف دسته‌جمعی با حداکثر ظرفیت در پیکان وانت پدری، حضور داشتم. نمی‌خوام بگم پوست سرم چی شده بود ولی هنوزم که هنوزه، رو سرم چاله چوله است یا بهتر بگم یک چاله کلّه‌ای دارم. حالا بماند که برای آسیبی که به سرم وارد شد، تا دو سه سال تحت مراقبت پزشکی بودم و شانسی جون سالم به در بردم ولی ضرباتی که موقع تصادف بهم وارد شده‌بود، دچار باد فتق در یکی از قسمت‌های مهم بدن شدم و دوباره زیر تیغ جراحان رفتم. بعدش هم که گفتن حالا که ما تا این‌جا اومدیم و دست‌مون هم به خون این بچه آلوده‌است و همه جاش رو دیدیم، ختنه‌ش هم بکنیم. هیچی دیگه برای سومین بار در اولین سال زندگیم، قسمتی از بدن خودم رو به جراح زیبایی میانی بدن سپردم.

از همون سال اول زندگیم بود که فهمیدم من به دنیا اومدم تا یک غلطی بکنم، اونم یه غلطی که دهن پر کن باشه. چون اگه غیر این بود، من نباید از همون سال اول زندگیم جون سالم به در می‌بردم. شکر میون کلامم، اگه موافق نیستید، یه جوری بهم بفهمونید؛ البته اگه جراتش رو دارید.

حالا موضوع اینه که از همون بچگی شروع کردم به جستجو که من رسالت کوفتیم چیه؟ چرا زنده موندم؟ طبق معمول همه پسر بچه‌ها حداقل دوست دارن خلبان بشن، بازیگر بشن، فوتبالیست بشن یا کمِ کم خواننده بشن. من هم همه این‌ها رو دوست داشتم ولی از بچگی نویسندگی، خلق کردن، اجرا و آموزش دادن هم از علایقم بودن.

سال‌ها توی مدرسه و بعد دانشگاه دنبال رسالت لعنتی بودم تا این که عاشق شدم و چند سالی در جواب رسالتم چیه؟ می‌گفتم رسالت خر کیه؟ بعد از پریدن فاز عاشقی و مطمئن شدن از این که ریاضی خوندن، حتی در مقطع ارشد، اونم توی دانشگاه شهید بهشتی من رو راضی نمی‌کنه و اون چیزی نیست که باید باشه، دیگه جدی افتادم دنبال این رسالت پدر سوخته. شاگردی مغازه، فروش و بازاریابی، تدریس خصوصی، قصابی، سوپر مارکت و… تا یه جایی که میکروفون رادیو جلوی دهنم سبز شد و عشق به نوشتن، عشق به کارآفرینی، عشق به اجرا و عشق به آموزش، دوباره من رو محاصره کردن و فهمیدم و فریاد زدم: «بعبعی، خودشونن. همون چهار تایی که از بچگی دوست داشتی ولی بقیه تو فکرشم نبودن.»

بله این شد که الآن غرق تولید محتوا هستم و گاهی اجرا می‌کنم و هر چیزی هم که یاد می‌گیرم رو دوست دارم به بقیه یاد بدم. حالا این که محتوا داره مغزم یا نه؟ خوب اجرا می‌کنم یا نه؟ خوب آموزش می‌دم یا نه؟ فضولیش به کسی نیومده. بذارید تو خیال خودم فکر کنم رسالتم رو درست پیدا کردم و توش خوبم؛ جان خودم جان شما دیگه حس و حال جستجو و گشتن به دنبالش رو ندارم. شوخی کردما، الکی گفتم؛ حتی اگه تا ۴٠ سالگی هم پیداشون نمی‌کردم، بازم تن به کاری که دوسش ندارم نمی‌دادم.

یه کم هم با جزئیات بیشتر در مورد خودم بگم، من یک سری بیماری هم دارم. الآن بهتون می‌گم. به صورت ذاتی یک دیوونه‌ هستم. ولی یک دیوونه خوب. دچار مرض طنزم و مبتلا به ویروس کلمه. کِرم اذیت کردن کسانی که دوسشون دارم، هر لحظه در وجودم وول می‌خوره. پزشک‌ها از درمان این بیماری‌ها قطع امید کردن.

یه چند تا عشق هم دارم؛ عشق به قلم، به دفتر و به کاغذ. به صبح به خورشید خواب‌آلود طلوع، به قرمه‌سبزی به قدم زدن و موزیک گوش کردن، به عاشقی به لبخند، به خنده‌های از ته دل، به آدم‌های دیوونه، به گل رز سفید لب صورتی، به فوتبال به تئاتر و سینما، به گفتگو، به امیدوار بودن، به انرژی دادن، به دوست داشتن، به بارون، به خودم، به خدام.

امروز روزیه که شمع کیک تولد ٢٩سالگیم رو فوت کردم و شدیدا ذوق ٣٠ سالگی رو دارم. سال‌هاست منتظر این سالگی خودم بودم تا دیوونگی‌هام رو به اوج خودش برسونم و دست تو دست کودک درونم، برای خودم، خونواده‌م، روستام، شهرم و کشورم، قدم بر دارم.

به مناسبت ورود به سی سالگی، امروز از سایت شخصی خودم رونمایی می‌کنم تا از این به بعد، بتونم بیشتر و بیشتر براتون بنویسم و از ابتدای شروع مسیری که سال‌ها دنبالش بودم، در کنار شما به سمت اهدافم پرواز کنم. در این حد.

امروز هم بهترین روزه، پس به بهترین روز زندگی‌تون خوش اومدید.